ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ- ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΣΑΙ ΤΟΥΡΙΣΤΑΣ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΣΟΥ ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΟΥ BIO EFFECT GREECE!
Μερικές φορές χρειάζεται να γίνεις τουρίστας στον τόπο σου για να τον ανακαλύψεις ξανά. Αυτό ένιωσα κι εγώ, σε ένα τετραήμερο που μύριζε ιστορία, γεύσεις και εικόνες από τη Δυτική Ελλάδα, μέσα από το πρόγραμμα της Αιτωλικής Αναπτυξιακής «Το Βιολογικό Τραπέζι της Νοτιοδυτικής Ελλάδας ΙΙ – BIO EFFECT GREECE».Η διαδρομή μας ξεκίνησε από τη Ναύπακτο. Μια πόλη που έχω συνηθίσει να βλέπω στην καθημερινότητά μου, ξαφνικά μου φανέρωσε πρόσωπα που είχα παραβλέψει.
κείμενο: Μαρίνα Τσαματσούλη
Το νέο μουσείο στο κάστρο, για παράδειγμα, δεν είναι απλώς μια στάση· είναι μια χρονοκάψουλα που σε μεταφέρει από την αρχαιότητα ως τη φραγκοκρατία, με κοσμήματα, κεραμικά, νομίσματα και αρχιτεκτονικά μέλη που μαρτυρούν την πολυπλοκότητα της πόλης.
Το νέο μουσείο του κάστρου της Ναυπάκτου που εκείνη την ημέρα έκλεινε ένα χρόνο λειτουργίας. δεν είναι απλώς ένας χώρος. Είναι μια αφήγηση. Από την αρχαιότητα έως τον 20ό αιώνα, τα εκθέματα του νεοσύστατου μουσείου φωτίζουν τη διαδρομή μιας πόλης-σταυροδρόμι.
Το ενετικό κάστρο από μόνο του είναι εμπειρία: ανεβαίνεις τα τείχη, βλέπεις τη θάλασσα να απλώνεται μπροστά σου και νιώθεις ότι είσαι κι εσύ μέρος της ιστορίας. Από εκεί, η βόλτα μας κατηφόρισε στο ενετικό λιμάνι.
Μια στάση στο Αρχοντικό Μπότσαρη με τη μόνιμη έκθεση για τη Ναυμαχία του 1571 δεν σταματά να εντυπωσιάζει, ακόμα και για όσους έχουν πάει δεκάδες φορές, όπως εγώ. Στον κήπο, γεμάτο πορτοκαλιές, το απόγευμα έμοιαζε να στέκεται· σαν να θέλει κι αυτό να συμμετάσχει στη μνήμη της πόλης.
«Βενετσιάνικη αρχιτεκτονική, πορτοκαλιές και ερείπια του 14ου αιώνα – η ιστορία ζει στον κήπο του Μπότσαρη.
Και μετά το Φετιχιέ Τζαμί. Ένα μνημείο που ξέρεις ότι βρίσκεται εκεί, αλλά σπάνια του δίνεις τον χρόνο που του αξίζει. Στεγάζει μέχρι τα τέλη Οκτώβρη, την ατομική έκθεση του Χρήστου Μποκόρου «Παλίμψηστα» – έργα που δημιουργούν μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα, μεταμορφώνοντας τον χώρο σε τόπο περισυλλογής.
«Στο Φετιχιέ Τζαμί, η έκθεση “Παλίμψηστα” του Χρήστου Μποκόρου μετατρέπει το μνημείο σε χώρο μυσταγωγίας.»
«Στον ανατολικό λιμενοβραχίονα, το “Τέμενος της κατάκτησης” ή αλλιώς Φετιχιέ Τζαμί, αφηγείται ακόμη την εποχή του Βαγιαζήτ Β’ μέσα από την πέτρα και το φως.»
Μέσα στο ίδιο διήμερο, πεταχτήκαμε και στο Μεσολόγγι. Εκεί, οι Messolonghi by Locals, αυτή η ομάδα που πραγματικά κάνει θαύματα για την πόλη της, φιλοξένησε την Αιτωλική Αναπτυξιακή στο 7ο Φεστιβάλ των Ντόπιων. Ήταν μια στάση-αποκάλυψη· πήραμε μια γενναία γεύση από τα βιολογικά προϊόντα της περιοχής – μέλι, ρίγανη, ελιές, λάδι, ζυμαρικά και κρασί από εκλεκτούς παραγωγούς. Μια μικρή έκρηξη αυθεντικότητας που μας έφερε σε άμεση επαφή με την ψυχή της τοπικής γαστρονομίας.
Ανάμεσα στις στάσεις, υπήρξαν και άλλες γεύσεις. Δείπνα σε εστιατόρια που αναδεικνύουν τα τοπικά προϊόντα, οινογευσία σε οινοποιείο, επίσκεψη σε παραγωγικές μονάδες όπου βλέπεις πραγματικά πώς η φροντίδα μεταφράζεται σε ποιότητα. Στη μονάδα επεξεργασίας και τυποποίησης κρέατος «ΔΟΥΡΟΣ», για παράδειγμα, η λεπτομέρεια στην παραγωγή σε κάνει να καταλάβεις τι σημαίνει «προϊόν με ταυτότητα». Στο οινοποιείο «Οίνο Πλούμη» δοκιμάσαμε κρασιά που κουβαλούν τον χαρακτήρα του τόπου.
Κι όμως, αυτό που έμεινε περισσότερο ήταν η αίσθηση. Η αίσθηση ότι η Ναύπακτος και η Αιτωλοακαρνανία δεν είναι απλώς τοπίο· είναι άνθρωποι, ιστορίες, γεύσεις, που σε κάνουν να βλέπεις αλλιώς τον τόπο σου. Μαζί μας, οι travel bloggers της ομάδας Travel Bloggers Greece αλλά δημοσιογράφοι από την Αθήνα. Τους παρακολουθούσα να φωτογραφίζουν τις λεπτομέρειες της πόλης, να ανεβάζουν stories με hashtags που ανέφεραν το «La Battaglia di Lepanto», και σκέφτηκα: εμείς εδώ, τα θεωρούμε δεδομένα. Αυτοί όμως, τα βλέπουν σαν θησαυρό. Και τελικά είχαν δίκιο.
Στη φωτογραφία (από αριστερά): Η Χριστίνα Τσαμούρα (ethnos.gr), η Χριστίνα Παναγιωτίδη (Αιτωλική Αναπτυξιακή – BIO EFFECT GREECE), μαζί με τις travel bloggers Τζίνα Βαρότση, Elena Sergeeva και Amber Charmei από την ομάδα Travel Bloggers Greece.
Δεν είμαι από εκείνους που θεωρούν τον τόπο τους τον ομορφότερο στον κόσμο. Αλλά όσες φορές κι αν βρεθώ στο κάστρο της Ναυπάκτου, νιώθω τυχερή που ζω εδώ. Το διήμερο αυτό μου το θύμισε με τον πιο όμορφο τρόπο. Ήταν μια υπενθύμιση ότι τα αυθεντικά πράγματα βρίσκονται εκεί που συναντάς την απλότητα – και ότι η Ναύπακτος, η πόλη μου, όταν τη ζεις από κοντά, είναι πολύ περισσότερη απ’ ό,τι φαντάζεσαι.
