ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΤΤΟO ARTIST “TZIV”.

⌈ΤHE λocals ∴ OΙ ντόπιοι⌋

Συναντήσαμε την Tziv στην Ναύπακτο, στην πόλη όπου κατοικεί για να μιλήσουμε για την μαγεία της βελόνας όταν “χτυπάς” tattoo σε φίλους ή στο ίδιο σου το σώμα, αλλά και τι σημαίνει για την ίδια η κουλτούρα και η τέχνη του tattoo.

________________________>>>>>>>>>>>>>______________________________

•Πότε χτύπησες το πρώτο σου tattoo και πόσα έχεις σήμερα πάνω σου;

Ήμουν 20 χρονών όταν χτύπησα το πρώτο μου τατουάζ. Γενικότερα το πρώτο μου ήθελα να είναι δικό μου σχέδιο. Μάλιστα το συγκεκριμένο το σκεφτόμουν περίπου ενάμιση χρόνο μέχρι να καταλήξω στην ολοκλήρωσή του και στη συνέχεια να το ”χτυπήσω”. Μέχρι στιγμής έχω πάνω μου περίπου 20 τατουάζ τα οποία αποτελούν μέρος ενός συνεχώς εξελισσόμενου παζλ.

•Έχεις νιώσει ποτέ να σε κοιτούν περίεργα λόγω των tattoo σου;

Φυσικά. Έχω νιώσει περίεργα βλέμματα εξαιτίας των εμφανισιακών μου επιλογών χωρίς αυτό βέβαια να με έχει φέρει σε δύσκολη θέση. Εξάλλου η περιέργεια είναι μια φυσική ανθρώπινη αντίδραση κυρίως απέναντι σε πράγματα και καταστάσεις έξω από τα τετριμμένα.

•Ποιο είναι το πιο σημαντικό που έχεις κάνει πάνω σου;

Δεν θα μπορούσα να επιλέξω άλλο από το πρώτο τατουάζ που έκανα μόνη μου επάνω στο σώμα μου. Ηταν μία στιγμή σαν τελετή μύησης στον κόσμο της δερματοστιξίας καθώς ως αυτοδίδακτη έμαθα πάνω στο ίδιο μου το σώμα να χειρίζομαι τον εξοπλισμό και να σέβομαι το δέρμα και τον πόνο!

•Τα τελευταία χρόνια τα tattoo έχουν καθιερωθεί πλήρως στη μόδα και βλέπεις πολλούς ανθρώπους με τουλάχιστον ένα tattoo στο σώμα τους. Μήπως έπαψε να είναι ιδεολογία, όπως ήταν κάποτε;

Νομίζω πως και μόνο που αναφέρεται η λέξη μόδα, καταλαβαίνουμε πως βγαίνουμε εντελώς εκτός ιδεολογικού πλαισίου πια. Βέβαια κατά τη γνώμη μου αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, καθώς το τατουάζ πια έχει εξελιχθεί σε τέχνη, κάνοντάς το ελκυστικό σε όλο και περισσότερο κόσμο. Άλλωστε ποιος δεν θα ήθελε ένα έργο τέχνης να κοσμεί το σώμα του;

•Πώς πήρες την απόφαση να αρχίσεις να “χτυπάς” tattoo στους φίλους σου;

Ηταν μία εσωτερική επιθυμία από τη σχολική μου ηλικία, την οποία ξεκίνησα να κάνω πράξη στα τέλη του 2013 έχοντας πια ολοκληρώσει τις σπουδές μου. Κατά περιέργο λόγο τα πρώτα μου τατουάζ τα χτύπησα σε αγνώστους και όχι σε φίλους μου, πράγμα που με έκανε να φέρομαι με επαγγελματισμό, από τα πρώτα κιόλας βήματά μου.

•Έχω γνωρίσει αρκετούς ανθρώπους που έχουν κάνει το πάθος τους για τα tattoo και το piercing επάγγελμα. Πιστεύεις ότι αρκεί μόνο το πάθος;

Κοίταξε να δεις, το πάθος είναι σημαντικός παράγοντας σε ότι ο καθένας κάνει με αγάπη. Είναι αυτό που σε κάνει να έχεις μεράκι πάνω στη δουλειά σου και σου δημιουργεί την ανάγκη για συνεχόμενη εξέλιξη. Οπότε ναι, πιστεύω πως το πάθος αρχικά, σε συνδυασμό με σκληρή δουλειά, είναι τα εργαλεία της επιτυχίας σε οποιοδήποτε επάγγελμα.

•Ξέρω πως ζωγραφίζεις από την κούνια. Μεταξύ ζωγραφικής και tattoo, ποια είναι η μεγαλύτερη σου αγάπη;

Δεν ξέρω αν μπορώ να τα διαχωρίσω αυτά τα δύο μέσα μου, νομίζω πως το ένα συμπληρώνει το άλλο. Απο τη μία με τη ζωγραφική, πάντα είχα μια ιδιαίτερη σχέση ψυχανάλυσης μέσα από την έκφραση συναισθημάτων, σκέψεων, οσμών, ήχων και εικόνων, όλα σε ένα χαρτί. Ένας τρόπος εξωτερίκευσης συναισθημάτων που δεν μπορούσα να πω με λέξεις. Πράγμα που την καθιστά αναγκαία στη ζωή μου. Από την άλλη το tattoo έχει τη δική του γοητεία καθώς, εκεί που σταματάει το προσωπικό κομμάτι με τη ζωγραφική, αρχίζει το διαπροσωπικό με το tattoo. Όλες αυτές οι ανταλλαγές ιδεών, οραμάτων και συναισθημάτων πάνω σε σχέδια που θα μείνουν για πάντα στο σώμα, αλλά και η υπέρμετρη τιμή που νιώθω για την εμπιστοσύνη που μου δείχνει καθένας να ζωγραφίσω το σώμα του, μαζί με τις συλλεκτικές γνωριμίες που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια, είναι πράγματα που με κάνουν να το ερωτεύομαι κάθε φορά από την αρχή.

•Πραγματικότητα και φαντασία μπερδεύονται όταν ζωγραφίζεις. Εσύ, σε ποια κατάσταση βρίσκεσαι τον περισσότερο καιρό;

Αχαχαχα τι να σου πω, η πραγματικότητα για τον καθένα μας ξεχωριστά διαφέρει όπως και η οπτική μας σε κάθε τι που μας περιβάλλει. Εξωτερικά ερεθίσματα σε συνδυασμό με φαντασία, μέσα στο πλαίσιο μιας ομαλής κοινωνιής αλληλουχίας ντύνουν το φάσμα της “πραγματικότητας”, οπότε μάλλον βρίσκομαι κάπου σε αυτή την ενδιάμεση κατάσταση μονίμως.