Για τον Σπύρο*
Η ανοχή της μικρής κοινωνίας δεν απέχει πολύ από την συνενοχή. Διάβασα όλα αυτά τα εμετικά πόστς που ανέβαζε ο δράστης στο fb κατηγορώντας και απειλώντας αισχρά και απροκάλυπτα τον Σπύρο.
Παρατήρησα πώς δεν ήταν λίγοι εκείνοι που τον επικρότησαν με ένα γαμημένο like. Έμαθα πώς, στον μικρόκοσμο της επαρχίας που ζούσε, ήταν γνωστά τα καμώματά του. Ο περίγυρός του συνήθιζε να τα κουκούλωνει, χτυπώντας τον απλά στην πλάτη, σε κάθε παραστράτημά του.
Ε, και; Τι έγινε; Τον συμβούλευαν χαριτωμένα να ηρεμήσει; Το κακό δεν άργησε να γίνει. Κι έγινε μέσα σε ένα λεπτό.
Κανείς δε θα φέρει πίσω τον Σπύρο. Κανείς δε θα διώξει το πένθος από την γειτονιά που μεγάλωσε. Κανείς δε θα διώξει την σιωπή που έπεσε στους φίλους, που τον είχαν σαν αδερφό. Κανείς δε θα σώσει το μυαλό της μάνας.
Η ηλιθιότητα σε μια κοινωνία είναι μεγάλο αμάρτημα. Το ίδιο και η σιωπή. Η γαμημένη σιωπηρή συνενοχή.
Πριν μια βδομάδα σου είπα “γειά”, τώρα ΑΝΤΙΟ!
μ.τ.
